அபிராமியம்மை பதிகம்
(திருக்கடவூர் அபிராமி அம்மை பதிகம்)
காப்பு
தூய தமிழ்ப் பாமாலை சூட்டுதற்கு மும்மத நால்
தூய தமிழ்ப் பாமாலை சூட்டுதற்கு மும்மத நால்
வாய் ஐங்கரன் தாள் வழுத்துவோம் – நேயர் நிதம்
எண்ணும் புகழ்க்கடவூர் எங்கள் அபிராமவல்லி
நண்ணும் பொற்பாதத்தில் நன்கு.
நூல் – ஆசிரியவிருத்தம்:
கலையாத கல்வியும் குறையாத வயதும் ஓர் கபடு வராத நட்பும்
கன்றாத வளமையும் குன்றாத இளமையும் கழுபிணி இலாத உடலும்
சலியாத மனமும் அன்பு அகலாத மனைவியும் தவறாத சந்தானமும்
தாழாத கீர்த்தியும் மாறாத வார்த்தையும் தடைகள் வாராத கொடையும்
தொலையாத நிதியமும் கோணாத கோலும் ஒரு துன்பமில்லாத வாழ்வும்
துய்ய நின் பாதத்தில் அன்பும் உதவிப் பெரிய தொண்டரொடு கூட்டு கண்டாய்;
அலை ஆழி அறிதுயிலும் மாயனது தங்கையே! ஆதிகடவூரின் வாழ்வே
அமுது ஈசர் ஒருபாகம் அகலாத சுகபாணி! அருள்வாமி! அபிராமியே!
காரளக பந்தியும் பந்தியின் அலங்கலும் கரிய புருவச் சிலைகளும்
கர்ண குண்டலமும் மதிமுக மண்டலம் நுதல் கத்தூரிப் பொட்டுமிட்டுக்
கூரணிந்திடு விழியும் அமுதமொழியும் சிறிய கொவ்வையின் கனி அதரமும்
குமிழணைய நாசியும் முத்தநிகர் தந்தமும் கோடு சோடான களமும்
வாரணிந்து இறுமாந்த வளமுலையும் மேகலையும் மணிநூபுரப் பாதமும்
வந்து எனது முன்னின்று மந்தகாசமுமாக வல்வினையை மாற்றுவாயே!
ஆரமணி வானில் உறை தாரகைகள் போல நிறை ஆதிகடவூரின் வாழ்வே!
அமுது ஈசர் ஒருபாகம் அகலாத சுகபாணி அருள்வாமி அபிராமியே!
மகரவார் குழல்மேல் அடர்ந்து குமிழ் மீதினில் மறைந்து வாளைத்துறந்து
மைக்கயலை வேண்டி நின் செங்கமல விழியருள வரம்பெற்ற பேர்கன்றோ?
செகமுழுமீ ஒற்றைத் தனிக்குடை கவித்து மேல் சிங்காதனத்திலுற்றுச்
செங்கோலும் மனுநீதி முறைமையும் பெற்றுமிகு திகிரி உலகாண்டு பின்பு
புகர்முகத்து ஐராவதப் பாகராகி நிரை புத்தேளிர் வந்து போற்றிப்
போக தேவேந்திரன் எனப்புகழ விண்ணில் புலோமிசை ஒடுஞ்சுகிப்பர்;
அகர முதலாகி வளர் ஆனந்தரூபியே! ஆதிகடவூரின் வாழ்வே!
அமுது ஈசர் ஒருபாகம் அகலாத சுகபாணி அருள்வாமி அபிராமியே!
மறிகடல்கள் ஏழையும் திகிரி இருநான்கையும் மாதிறல் கரிஎட்டையும்
மாநாகம் ஆனதையும் மாமேரு என்பதையும் மாகூர்மம் ஆனதையும் ஓர்
பொறி அரவு தாங்கி வருபுவனம் ஈர் ஏழையும் புத்தேளிர் கூட்டத்தையும்
பூமகளையும் திகிரி மாயவனையும் அரையில் புலியாடை உடையானையும்
முறைமுறைகளாய் ஈன்றமுதியவர்களாய் பழைமைமுறைகள் தெரியாத நின்னை
மூவுலகில் உள்ளவர்கள் வாலை என்று அறியாமல் மொழிகின்ற ஏது சொல்வாய்;
அறிவுநிறை விழுமியர்தம் ஆனந்த வாரியே! ஆதிகடவூரின் வாழ்வே!
அமுது ஈசர் ஒருபாகம் அகலாத சுகபாணி அருள்வாமி அபிராமியே!
வாடாமல் உயிரெனும் பயிர்தழைத்தோங்கிவர அருள்மழை பொழிந்தும் இன்ப
வாரிதியிலே நின்னது அன்பென்னும் சிறகால் வருந்தாமலே அனைத்துக்
கோடாமல் வளர் சிற்றெறும்பு முதல் குஞ்சரக் கூட்டமுதலான சீவ
கோடிகள் தமக்குப் புசிக்கும் புசிப்பினைக் குறையாமலே கொடுத்து
நீடாழி உலகங்கள் யாவையும் நேயமாய் நின்னுதர பந்திபூக்கும்
நின்மலி! அகிலங்களுக்கு அன்னை என்றோதும் நீலியென்று ஓதுவாரோ?
ஆடாத நான்மறையின் வேள்வியால் ஓங்குபுகழ் ஆதிகடவூரின் வாழ்வே!
அமுது ஈசர் ஒருபாகம் அகலாத சுகபாணி அருள்வாமி அபிராமியே!
பல்குஞ்சரதொட்டு எறும்பு கடையானது ஒரு பல்லுயிர்க்கும் கல்லிடைப்
பட்ட தேரைக்கும் அன்று உற்பவித்திடு கருப்பையுறு சீவனுக்கும்
மல்குஞ்சராசரப் பொருளுக்கும் இமையாத வானவர் குழாத்தினுக்கும்
மற்றுமொரு மூவர்க்கும் யாவர்க்கும் அவரவர் மனச்சலிப்பில்லாமலே
நல்கும் தொழில் பெருமை உண்டாயிருந்து மிகு நவநிதி உனக்கிருந்தும்
நான் ஒருவன் வறுமையில் சிறியனானால் அந்நகைப்பு உனக்கே அல்லவோ?
அல்கலந்து உம்பர் நாடளவெடுக்குஞ் சோலை ஆதிகடவூரின் வாழ்வே!
அமுது ஈசர் ஒருபாகம் அகலாத சுகபாணி அருள்வாமி அபிராமியே!
நீடு உலகங்களுக்கு ஆதராவாய் நின்று நித்தமாய் முத்திவடிவாய்
நியமமுடன் முப்பத்திரண்டு அறம் வளர்க்கின்ற நீ மனைவியாய் இருந்தும்
வீடுவீடுகள் தோறும் ஓடிப் புகுந்து கால் வேசற்று இலச்சையும் போய்
வெண் துகில் அரைக்கு அணிய விதியற்று நிர்வாண வேடமும் கொண்டு கைக்கோர்
ஓடேந்தி நாடெங்கும் உள்ளம் தளர்ந்து நின்று உன்மத்தனாகி அம்மா!
உன்கணவன் எங்கெங்கும் ஐயம் புகுந்து ஏங்கி உழல்கின்ற ஏது சொல்வாய்!
ஆடுகொடி மாடமிசை மாதர் விளையாடிவரும் ஆதிகடவூர் வாழ்வே!
அமுது ஈசர் ஒருபாகம் அகலாத சுகபாணி அருள்வாமி அபிராமியே!
ஞானத் தழைத்து உன் சொரூபத்தை அறிகின்ற நல்லோர் இடத்தினிற்போய்
நடுவினில் இருந்து வந்தடிமையும் பூண்டவர் நவிற்றும் உபதேசமும் கொண்டு
ஈனந்தனைத் தள்ளி எனது நான் எனும் மானம் இல்லாம மேலதுரத்தி
இந்திரிய வாயில்களை இறுகப் புதைத்து நெஞ்சு இருள் அற விளக்கேற்றியே
ஆனந்தமான விழி அன்னமே உன்னை என் அகத்தாமரைப் போதிலே
வைத்து வேறே கலையற்று மேலுற்ற பரவசமாகி அழியாததோர்
ஆனந்த வாரிதியில் ஆழ்கின்ற தென்று காண்; ஆதிகடவூரின் வாழ்வே!
அமுது ஈசர் ஒருபாகம் அகலாத சுகபாணி அருள்வாமி அபிராமியே!
சலதி உலகத்தில் சராசரங்களை ஈன்ற தாயாகினால் எனக்குத்
தாயல்லவோ? யான் உன் மைந்தனன்றோ? எனது சஞ்சலம் தீர்த்து நின்றன்
முலைசுரந்து ஒழுகுபால் ஊட்டி என் முகத்தை உன் முந்தானையால் துடைத்து
மொழிகின்ற மழலைக்கு உகந்து கொண்டு இளநிலா முறுவல் இன்புற்று அருகில்யான்
குலவி விளையாடல் கொண்டு அருண் மழைபொழிந்த கங்கை கொட்டிவா என்று அழைத்துக் குஞ்சர முகம் கந்தனுக்கு இளையன் என்றென்னைக் கூறினால் ஈனமுண்டோ?
அலைகடலிலே தோன்றும் மாறாத அமுதமே! ஆதிகடவூரின் வாழ்வே!
அமுது ஈசர் ஒருபாகம் அகலாத சுகபாணி! அருள்வாமி அபிராமியே!
கைப்போது கொண்டுன் பதப்போது தன்னில் கணப்போதும் அர்ச்சிக்கிலேன்
கண்போதினால் உன் முகப்போது தன்னையான் கண்டு தரிசனை புரிகிலேன்
முப்போதில் ஒருபோதும் என்மனப்போதில் முன்னி உன் ஆலயத்தின்
முன்போதுவார் தமது பின்போத நினைகிலேன்; மோசமே போய் உழன்றேன்;
மைப்போதகத்திற்கு நிகரெனப் போது எருமைக்கடா மீதெறியே
மாகோர காலன் வரும்போது தமியேன் மனங்கலங்கித்தி அங்கும்
அப்போது வந்து உன் அருட்போது தந்தருள் ஆதிகடவூரின் வாழ்வே!
அமுது ஈசர் ஒருபாகம் அகலாத சுகபாணி அருள்வாமி அபிராமியே!
மிகையும் துரத்த வெம்பிணியும் துரத்த வெகளியானதும் துரத்த
மிடியும் துரத்த நரை திரையும் துரத்த மிகுவேதனைகளும் துரத்த
பகையும் துரத்த வஞ்சனையும் துரத்த பசி என்பதும் துரத்த
பாவம் துரத்த பதிமோகம் துரத்த பலகாரியமும் துரத்த
நகையும் துரத்த ஊழ்வினையும் துரத்த நாளும் துரத்த வெகுவாய்
நாவண்டு ஓடியே கால்தளர்ந்திடும் என்னை நவனும் துரத்துவானோ?
அகில உலகங்கட்கும் ஆதார தெய்வமே! ஆதிகடவூரின் வாழ்வே!
அமுது ஈசர் ஒருபாகம் அகலாத சுகபாணி! அருள்வாமி! அபிராமியே!
**
