திருவிளையாடல்-22

திருவிளையாடல்-22

அபிஷேக பாண்டிய மன்னர் இறந்து விட்டார்; அவரின் மகன் விக்கிரம பாண்டியன்  முடிசூடி மதுரையை ஆண்டு வருகிறார்; அந்தக் காலக் கட்டத்தில்,  சோழமன்னர் சமண சமயத்தில் மாறி அந்த மதத்தை பின்பற்றி வருகிறார்; அவருக்கு பாண்டிய மன்னர் மீது வெறுப்பு;

எனவே, எட்டு மலைகளான, அஞ்சனம், கிரவுஞ்சம், கோவர்த்தனம், திரிகூடம், காஞ்சி, அத்திகிரி, எமகூடம், விந்தம் என்று எட்டு மலைகளில் வாழும் சமண முனிவர்களை வரவழைக்கிறார் சோழ மன்னர்;

அந்த எட்டு மலைகளில் வசித்து வந்த எண்ணாயிரம் சமண முனிவர்கள் வந்துவிட்டார்கள்; அவர்களைக் கொண்டு ஒரு பெரிய யாகம் நடத்துகிறார்  சோழமன்னர்; அந்த யாகத்தில் ஒரு பெரிய யானையை வரவழைக்கின்றனர்; இது மிகப் பெரிய பலம் பொருந்தியதாக இருக்கிறது; அந்த யானையை யாராலும் வெல்ல முடியாது;

அந்த யானை எவி விடுகிறார் சோழ மன்னர்; “நீ போய், பாண்டிய மன்னரைக் கொல்ல வேண்டும்” என்று ஆணையிடுகிறார்; அந்த யானை யாகத்தில் உருவான யானை;

இதை, பாண்டிய மன்னர் அறிந்து கொள்கிறார்; அந்த யானை வந்தால் தன்னைக் கொன்றுவிடும் என்று தெரியும்; உடனே, சிவனான சோமசுந்தர பாண்டியனை வேண்டுகிறான் பாண்டிய மன்னர்:

சிவன், ஒரு வேடுவன் வடிவம் எடுத்து அங்கு வருகிறார்; அந்த யானையை நேரில் சந்திக்கிறார்; அதைத் தன் கையாலேயே கொன்று விடுகிறார்; அதனால் பாண்டிய மன்னர் காப்பாற்றப் படுகிறார்;

இப்படியாக, சிவன் நடத்திய விளையாடல் 22-ம் திருவிளையாடல்.

திருவிளையாடல்-21

திருவிளையாடல்-21

சிவன், சித்தராக வேடமிட்டு மதுரை வீதிகளில் திரிகிறார்; பாண்டிய மன்னனின் அமைச்சர் அழைத்தும் வர மறுக்கிறார்;

இப்படிப்பட்ட சித்தர் யாராக இருக்கும் என வியந்து பாண்டிய மன்னனே நேரில் சென்று பார்த்தவர விரும்புகிறார்; தெருவில் திரியும் சித்தரை நேரில் சந்திக்கிறார் பாண்டிய மன்னர்;

மன்னருக்கு ஒரு சந்தேகம்; இந்த சித்தர் உண்மையில் சித்தர்தானா? என்று சோதிக்க நினைத்து, அவ்வழியே சென்ற உழவர் கையில் இருந்து கரும்பு ஒன்றை வாங்கி, “நீர் எல்லாம் வல்ல சித்தராக இருந்தீர் என்றால், இந்த கரும்பை, உன் எதிரில் இருக்கும் கல்லால் ஆன இந்த யானையிடம் கொடுத்து அதை தின்னச் செய்யுங்கள் பார்க்கலாம்?” என்று கேட்கிறார்;

இதை அறிந்த சித்தர், அந்த கல் யானையைப் பார்த்து கண்ணைச் சிமிட்டுகிறார்; அந்த கல் யானை உயிர் பெற்று எழுந்து வந்து, மன்னர் கையில் வைத்திருக்கும் கரும்பை பிடித்து இழுத்து தன் வாயில் வைத்த கடித்து தின்றது;

இவர் உண்மையில் சித்தர் தான் என்று மன்னர்  வியக்கிறார்;

இவ்வாறு, சிவன் செய்த விளையாடலே 21-ம் திருவிளையாடல்.

திருவிளையாடல்-20

திருவிளையாடல்-20

சிவன் ஒரு சித்தராக வேடம் கொண்டு மதுரையை அடைகிறார்; அவரிடம் ஒரு மந்திரக் கோல் இருக்கிறது; அதை உடம்பில் தடவி விடுகிறார்; அதைக் கொண்டு, ஆண்களை பெண்களாக மாற்றி விடுகிறார்: அதுபோல பெண்களை ஆண்களாக மாற்றி விடுகிறார்; வயதானவரை இளைஞராக மாற்றி விடுகிறார்; கூன் முதுகு கொண்ட ஒரு வயதான பெண்ணை, ஒரு இளம் மங்கையாக்கி, அவளைக் கருத்தரிக்கும் படி இளமையுடன் மாற்றி விடுகிறார்; மிக தூரத்தில் உள்ள மலைகளை மிக அருகில் கொண்டுவந்து காண்பிக்கிறார்; பக்கத்தில் உள்ள மாட மாளிகைகளை வெகு தூரத்தில் காண்பிக்கிறார்; வறிய ஏழையை செல்வந்தராக்கி விட்டார்; செல்வந்தரை வறியவர் ஆக்கி விட்டார்;

இப்படி அதியசங்களைச் செய்துவிட்டு மதுரை வீதிகளில் சுற்றித் திரிகிறார்; அப்போது மதுரையை அபிஷேக பாண்டியன் ஆட்சி செய்கிறான்; இந்த விபரத்தைக் கேள்விப்பட்டு, அந்த சித்தரை அழைத்துவரும்படி ஆணையிடுகிறான்; வீரர்கள் சென்று அழைத்தும் வர மறுக்கிறார் அந்த சித்தர்; அமைச்சரே நேரில் வந்து அழைக்கிறார்; சித்தர் வர மறுக்கிறார்;

இப்படி, யார் அழைத்தும் வராமல் இறுமாப்புடன் அந்த சித்தர் மதுரைத் தெருக்களில் சுற்றித் திரிந்த விளையாடலே சிவனின் 20-ம் திருவிளையாடல்.

திருவிளையாடல்-19

திருவிளையாடல்-19

மீண்டும் வருணன் மேகங்களை ஏவி விடுகிறான்; மதுரை நகர் முழ்கிவிடும்படி பெரும் மழை பெய்கிறது; இதுவரை இல்லாத மழை பொழிகிறது; இதைக்கண்ட பாண்டிய மன்னன்  சிவபெருமானை வேண்டிக் கொள்கிறான்; “என்னையும் என் மக்களையும் காத்தருள வேண்டும்” என்று வேண்டுகிறான்;

நான்கு பக்கத்து மேகங்களையும் நான்கு மாடங்களாக நின்று காக்க வேண்டும் என்று வேண்டுகிறான் பாண்டிய மன்னன்;

சிவபெருமான் , அவ்வாறே மாடங்களை காத்தார்; அதனால் மழை நீர் வற்றி விட்டன;

இவ்வாறு சிவன் மதுரையைக் காத்தது சிவனின் 19-வது திருவிளையாடல்;

அன்னையே! எனக்கேதும் கொடுத்திலையே?

வேல் கொடுத்தாய் திருச்செந்தூரர்க்கு;
அம்மியின் மீது வைக்கக் கால் கொடுத்தாய் நின் மணவாளனுக்கு;
கவுணியர்க்குப் பால் கொடுத்தாய்;
மதவேளுக்கு மூவர் பயப்படச் செங்கோல் கொடுத்தாய்;
அன்னையே! எனக்கேதும் கொடுத்திலையே?

(திருச்செந்தூர் வாழ் செந்தில் ஆண்டவனுக்கு வேல் கொடுத்தாய்;
உன் மணவாளன் அம்மியின் மீது வைப்பதற்காக உன் கால் கொடுத்தாய்;
கவுணியர் என்னும் திருஞானசம்பந்தனுக்கு சிவஞானப்பாலைக் கொடுத்தாய்;
மன்மதனுக்கு கரும்புவில்லைக் கொடுத்தாய்;
தாயே, எனக்கு ஏதும் கொடுக்கவில்லையே!)