ரோமியோ அண்ட் ஜூலியட் (வில்லியம் ஷேக்ஸ்பியர்)
காட்சி 2
பாரிஸ்: "கப்பிலட் சீமானே! நான் உங்களை மாமா என்று அழைக்கவா என்று கேட்டேன், பதிலே இல்லையே?
கப்பிலட்: நான் உனக்கு ஏற்கனவே சொன்ன பதிலைத்தான் திரும்பவும் சொல்கிறேன். என் மகள் 14 வயது முடியாத சிறு பெண். இந்த உலகத்தில் சூட்சமங்களை தானே அறிந்து கொள்ள முடியாத வயது என் புதல்விக்கு. இன்னும் இரண்டு வருடங்கள் செல்லட்டும், பார்க்கலாம்.
பாரிஸ்: உங்கள் மகளுக்கு இளையவர்கள் எல்லாம் பிள்ளை பெற்று தாயாக வாழ்கிறார்களே?
கப்பிலட்: ஆனால், அவர்கள் அவலத்துக்கு உள்ளாகி அவதிப் படுகின்றனர்; நான் பெற்ற மகள்தான் எனக்கு இந்த உலகத்தில் உள்ள ஒரே நம்பிக்கை. ஆனாலும், நீ, என் மகளிடம் பேசி அவள் மனதில் இடம்பிடி. எனது சம்மதம் பாதிதான். அவளின் சம்மதமே முக்கியம்.
இன்று இரவு என் மாளிகையில் எங்களின் பரம்பரை பரம்பரையாக நடைபெறும் விருந்து நிகழ்ச்சி இருக்கிறது. அந்த விருந்துக்கு நீயும் வர வேண்டும். எனக்கு வேண்டியவர்கள் பலபேர் அங்கு வருவார்கள். அவர்கள் அனைவரும் என் மாளிகையில் கூடி, வானத்தை இருள் மூடிவிடுவதுபோல, இளைஞர்கள் சூழ்ந்து சொரக்கமாக்கி விடுவார்கள். அந்த கூட்டத்தில் நீயும் கலந்து உனக்கு விரும்பிய மங்கையை தேர்ந்தெடு. வா, போகலாம்.
வேலைக்காரனே இங்கே வா, இந்தப் பட்டியலில் இருப்பர்களை விருந்து அழைத்து வா.
(அங்கு பென்வோலியோவும், ரோமியோவும் வருகிறார்கள்)
பென்வோலியோ: பாவம் இந்த படிக்காத வேலைக்காரன். அந்த பெயர் பட்டியலில் உன் காதலி ரோசலின் பெயரும் இருக்குமோ? அந்த நகரமே அதிரும் விருந்து அது.
ரோமியோ: ரோசலினா? உனக்கு எப்படித் தெரியும்.
பென்வோலியோ: போடா, உனக்கு விருப்பமானவள் அவள்தான் என்று எனக்குத் தெரியும். அந்த விருந்துக்குப் போய், அங்கு வந்திருக்கும் அழகு தேவதைகளைப் போய் பார், பேசிப்பார், அப்போது தெரியும் நீ அன்னப்பறவை என்று நினைக்கும் உன் காதலி ஒரு காக்காய் என்று.
ரோமியோ: போடா, என் காதலிக்கு எதிரான வேறு பெண்ணை இதுவரை நான் கண்டதில்லை.
பெனவோலியோ: போடா, ஒப்பிட்டுப் பார்ப்பதற்கு வேறு ஒருத்தி பக்கத்தில் நிற்க வேண்டுமே? நீ நிதானம் இழந்துவிட்டாய். அந்த விருந்துக்கு வா. அங்கு உனக்கு நான் ஒரு பெண்ணைக் காட்டுகிறேன். அவள் பக்கத்தில் வைத்து உன் காதலியை நீ எடை போட்டுப் பார்.அப்போது புரியும் உனக்கு எல்லா உண்மையும்.
ரோமியோ: விருந்துக்கு வருகிறேன். அப்போது பார்க்கலாம் உன் வாய்ப்பேச்சை.
**
Scene II
(Capulet, County Paris, and Servant the Clown)
Capulet: But Montague is bound as well as I,
In penalty alike, and 'tis not hard, I think,
For men so old as we to keep the peace.
Paris:Of honourable reckoning are your both,
And pity 'tis you liv'd at odds so long.
But now, my lord, what say you to my suit?
Capulet: But saying o'er what i have said before:
My child is yet a stranger in the world,
She hath not seen the change of fourteen years;
Let two more summers wither in their pride
Ere we may think her ripe to be a brid.
Paris: Younger than she are happ mothers made.
Capulet: And too soon marr'd are those so early made.
The earth hath swallowed all my hopes but she;
She is the hopeful lady of my earth.
But woo her, gentle Paris, get her heart;
My will to her consent is but a part.
And she agree, within her scope of choice
Lies my consent and fair according voice.
This might I hold an old accustom'd feast,
Whereto I have invited many a guest,
Such as I love; and you among the store,
One more, most welcom, makes my number more.
At my poor house look to behold this night
Earth-treading stars that make dark heaven light.
Such comfort as do lusty young men feel
When wll apparell'd April on the heel
Of limping Winter treads, even such delight
Among fresh female buds shall you this night
Inherit at my house. Hear all, all see,
And like her most whose merit most shall be;
Which, on more view of many, mine, being one,
May stand in number, though in reck'ning none.
Come, go with me.
(To Servant, giving him a paper):
Go, sirrah, trudge about
Through fair Vereona; find those persons out
Whose names are written there, and to them say,
My house and welcome on their pleasure stay.
Servant: Find them out whose names are written here? It is written that the shoemaker should meddle with his yard and the tailor with his last, the fisher with his pencil and thepainter with his nets; but I am sent to find those persons whose names are here writ, and cna never find what names the writing person hath here writ. I must to the learned. In good time!
(Enter Benvolio and Romeo)
Benvolio: Tut, man, one fire burns out another burning;
One pain is lessoned by another's anguish;
Turn giddy, and be holp by backward turning;
One desperate grief cures with another's languish.
Take thou some new infection to thy eye
And the rank poison of theold will die.
Romeo: Your plantain leaf is excellent for that.
Benvolio: For what, I pray thee?
Romeo: For your broken shin.
Benvolio: Why, Romeo, art thou mad?
Romeo: Not mad, but bound more than a madman is;
Shut up in Prison, kept without my food,
Whipp'd and tormented and- God-den, good fellow.
Servant: God gi'go-den. I pray, sir, can you read?
Romeo: Any, mine own fortune in my misery.
Servant: Perhaps you have learned it without book. But I pray, can you read anything you see?
Romeo: Ay, If I know the letters and the language.
Servant: Ye say honestly. Rest you merry!
Romeo: Stay, fellow; I can read,
He reads:
"Signior Martino and his wife and daughters;
County Anselmo and his beauteous sisters;
The lady widow of Vitruvio:
Signior Placentio and His lovely nieces;
Mercutio and his brother Valentine;
Mine uncle Capulet his wife, and daughters;
My fair niece Rosaline and Livia;
Signior Valentio and His cousin Tybalt;
Lucio and the lively Helena."
(Gives back the paper)
A fair assembly. Whither should they come?
Servant: Up.
Romeo: Wither?
Servant: To supper, to our house.
Romeo: Whose house?
Servant: My master's.
Romeo: Indeed I should have ask'd you that before.
Servant: Now I''ll tell you without asking.
My master is the great rich Capulet; and if you be not of the house of Montagues, I pray come and crush a cup of wine. Rest you merry! Exit.
Benvolio: At this same ancient feast of Capulet's
Sups the fair Rosaline whom thou so lov'st;
With all the admired beauties of Vereona.
Go thither, and with unattained eye
Compare her face with some that I shall show,
And I will make thee think they swan a crow.
Romeo: When the devout religion of mine eye
Maintains such falsehood, then turn tears to fires:
And these, who, often drwn'd, could never die,
Transparetn hertics, be burnt for liars!
One fairer than my love? The all-seeing sun
Ne'er saw her match since first the world begun.
Benvolio: Tut! you saw her fair, none else being by,
Herself pois'd with herself in either eye;
But in that crystal scales let there be weigh'd
Your lady's love against some other maid
That I will show you shining at this feast,
And she shall scant show well that now seems best.
Romeo: I'll go along, no such sight to be shown,
But to rejoice in splendour of my own.
**
